Onvoorziene omstandigheden… When the going gets tough!

Onvoorziene omstandigheden… When the going gets tough!

Dat het een zware trip zou worden, dat wist ik al. De maandenlange voorbereiding, het strenge dieet, de mentale uitdaging. We wisten ook al dat we niet naar Zwitserland konden voor het WK, ook al niet evident, maar gelukkig konden we alles omboeken naar een mooie reeks ritten in Oostenrijk. Eind goed, al goed. Dacht ik. Geen tijd voor onvoorziene omstandigheden!

Gisteren kregen we echter het onverwachte (en niet prettige) nieuws dat Oostenrijk ‘code rood’ kreeg. En dan meer bepaald de regio Tirol. Juist, de plaats waar de drie nauwkeurig voorbereide ritten zouden plaatsvinden.

En dat de dag voor we zouden vertrekken. Nodeloos te zeggen dat de moed me heel even in de schoenen zonk. Heel even maar, want toen herinnerde ik me weer waarom we dit aan het doen zijn. En dat we dus niet mogen opgeven. Dat doet Kris ook niet.

Dus ging Birgen van Cuyx Travel aan de slag. Waar mogen we dan wél naartoe? Ons oog viel al snel op Pinerolo, vlak bij Turijn in Italië. Alles snel omboeken, hotels en vervoer regelen, en het is bijna niet te geloven, maar vanochtend om 5u00 zaten we op de bus richting Italië. Wat een rush!

Maar wat met de geplande ritten, hoor ik je zeggen?

Gelukkig had ik een lange busrit in het vooruitzicht. Dit zijn de drie ritten die ik samen met Gert uit mijn mouw toverde:

Dag 1: https://www.strava.com/routes/2743925288118489072

Dag 2: https://www.strava.com/routes/2743925243708463204

Dag 3: https://www.strava.com/routes/2743924741380974692

Zo’n 417 km met maar liefst 8202 hoogtemeters. Nog meer omhoog rijden dus, zij het met iets minder steile hellingen. We gaan ervoor!

Onderweg konden we even genieten van de kookkunsten van onze reisleider en kregen we spek met eieren voorgeschoteld. En na een vermoeiende rit van 14 uren kwamen we eindelijk toe in Pinerolo. Nu rust en morgen vliegen we erin.

Voor wie het allemaal live wil volgen, geef me een seintje via +32496254575, dan voeg ik je toe aan de WhatsApp-groep.

Tot morgen!

Hoe sterk is de eenzame fietser?

Hoe sterk is de eenzame fietser?

Ik liet al eerder weten welke omkadering ik ter beschikking had tijdens de voorbereiding van mijn trip naar Oostenrijk. Nu het vertrek met rasse schreden nadert, is het ook de hoogste tijd om een licht te laten schijnen op de omkadering die er zal zijn, tijdens de trip.

Regelmatig krijg ik de vragen: “En? Rij je die ritten helemaal alleen? En wie zorgt er dan voor de drank en de bevoorrading?”. Wel, ik ga gelukkig niet alleen naar Oostenrijk!

De hele reis wordt in goede banen geleid door Birgen Cuyx, de zaakvoerder van Cuyx Travel. Hij is een uitstekende reisleider die al menig succesvolle trips op zijn palmares heeft staan. Birgen dokterde vooraf alles voor mij uit: de hotels waar ik zal verblijven, de afstanden die ik comfortabel tussen de ritten nog kan afleggen, welke vervoersmiddelen ik best gebruik, de kostprijs, mogelijke restaurants onderweg, … Zijn ervaring is uniek en voor mij is het dan ook een ware geruststelling om te kunnen vertrekken onder zijn hoede. Hij wordt bijgestaan door zijn twee kameraden: Mario en Jurgen. Beide heren gaan mee op reis, vooral voor het plezier van de reis en om voor wat ambiance en ontspanning te zorgen tussen de ritten door: wandelen, genieten, … . Maar, en dat is erg belangrijk natuurlijk, ze gaan ook mee voor de bevoorrading en de omkadering ter plaatse te verzorgen!

Ook op de fiets zal ik geen eenzame momenten kennen. Gert Dewilde, een gepassioneerde fietser, zal me begeleiden tijdens mijn uitdaging. Het is bijzonder fijn dat ik niet alleen zal fietsen. Alleen is het verschil in voorbereiding en conditie enorm groot. Gert is een doorwinterde fietser. Dit jaar alleen al heeft hij al meer dan 14.000 km gefietst! Op dat traject overwon hij al meer dan 126.000 hoogtemeters! (Om je een idee te geven: ik zit momenteel aan 8.250 km met 52.250 hoogtemeters.) Ik kan dus veel leren van deze man en ik ben blij dat ik met hem deze reis kan aanvatten.

Alleen zijn de weergoden me iets minder goed gezind, merk ik. In Oostenrijk zal de temperatuur rond de 8 à 10 graden Celsius zijn en er is meer dan 80% kans op regen, gedurende de 3 dagen. Ai… Dit weer zal de rit nog zwaarder maken dan deze al is. Maar goed, ik ga uiteraard geen uitdaging uit de weg.

Nog 2 dagen… En dan beginnen we eraan!

 

Oh ja… Wil je graag op de hoogte gehouden worden van de trip? Bezorg me dan je gsm-nummer en ik voeg je graag toe aan de Whatsapp-groep die je mee op reis neemt met live updates tijdens de trip.

 

Steunen kan ook nog via https://cyclingismylife.be/steun-ons/

Aftellen geblazen… ik ben er klaar voor!

Aftellen geblazen… ik ben er klaar voor!

Sinds enkele dagen is het nagelbijten. De uitdaging komt dichterbij. Het is echt aftellen geblazen! Ik krijg heel wat vragen zoals: “Ben je er klaar voor?” en “Ga je het halen?” Mijn antwoord luid altijd ongeveer als volgt: ik denk dat ik er alles aan gedaan heb, om me zo optimaal mogelijk voor te bereiden.

De laatste weken stond zo goed als alles wat ik deed in het teken van de fiets en de trip naar Oostenrijk. Ik was zelfs iets te enthousiast, want er sluimert al een weekje wat pijn in mijn knie. En dan vooral wanneer ik niet aan het fietsen ben. Geen goed teken. En meer fietsen was, blijkbaar, ook niet de oplossing.

Dokter Van Soom bij Maesen-Govaerts beantwoordt elke vraag die ik hem stel. Hij stelde dan ook voor om het trainingsschema aan te passen in functie mijn kniepijn.

De training naar de muur van Huy was toegelaten en een ineens ook een ferme uitdaging. Een domper ook, eerlijk gezegd. Want ik ben diep moeten gaan om boven te geraken. De muur van Huy heeft een gemiddelde stijgingspercentage van 9,6% en dat over slechtst 1,44 km. De Rettenbachgletscher heeft een gemiddelde van 10;7% en is 12 km lang. Tijdens de rit in Huy is de hartslag tot 180 gegaan. Dat hou ik nooit 12 km lang vol… Maar goed, waar ik me gelukkig wél aan optrek, is het feit dat ik de Muur dit jaar 1 min en 10 seconden sneller naar boven rijd dan een jaar geleden. De trainingsdagen lonen dan toch…!

Maar dan is er nog steeds die vervelende knie. Die ziet er niet zo goed uit. Na een bezoek aan de dokter, werd ik doorverwezen naar de kiné (Nick). Die mocht mijn knieën verzorgen. Niet zomaar even masseren, maar wel met dry needlingBijzonder pijnlijk!

Nu moet ik vooral veel rusten (dat doe ik dus écht niet graag) en wat los fietsen. Hopelijk zondag nog een lange rit en dan de koffers pakken voor Oostenrijk.

Ja, het komt dichterbij… We tellen af. Nog 7 dagen… !

Steunen kan nog via https://cyclingismylife.be/steun-ons/

Ik ben je dankbaar!

Ik ben je dankbaar!

“Alleen ga je sneller, samen kom je verder.” Die uitspraak is helemaal van toepassing op de #CyclingForKris voorbereiding. Zoiets doe én kan je uiteraard niet alleen. Zonder de mensen die ik met deze blogpost in de kijker wil zetten, zou ik me nooit zo intensief hebben kunnen voorbereiden op deze trip. Ik ben hen dan ook heel erg dankbaar!

De belangrijkste persoon die ik meer dan alle anderen moet dankbaar zijn, is Lien, mijn vrouw. Ze heeft elke dag opnieuw heel wat geduld met me, wanneer ik met de fiets vertrek voor een zoveelste trainingsrit. Ze staat er élke dag voor me, niet alleen door ons huishouden te laten draaien wanneer ik afwezig ben, maar ze is ook mijn klankbord, mijn steun en mijn toeverlaat. Zonder haar, was er van deze actie geen sprake! Ik ben haar dan ook ongelooflijk dankbaar voor de mogelijkheid die ik krijg om in Oostenrijk te gaan klimmen met de fiets, voor het goede doel! Uiteraard ook onze drie zonen zijn erg belangrijk voor me. Ik voel dat ze trots zijn op wat ik doe en ze steunen me tijdens de hele voorbereiding.

Daarnaast werd ik ook geholpen om de hele communicatie voor deze actie op poten te zetten met de steun van Kevin Logist. Hij ontwierp de volledige website en zorgt mee voor de volledige digitale campagne op Facebook en Instagram. Zonder hem zou ik nooit zo een groot en wijd verspreide campagne hebben kunnen opstarten. Het ingezamelde bedrag voor Kom Op Tegen Kanker is er ook mede dankzij zijn energie en inbreng!

Ik wil ook al mijn fietscompagnons bedanken die ik had tijdens de volledige voorbereiding. Ik kan ze onmogelijk allemaal opnoemen, maar als ik er dan toch enkele mag vermelden, dan zeg ik zeker een dikke dankjewel aan Bart en Keith. Met deze heren heb ik heel wat uren op de fiets gesleten tijdens mijn trainingsdagen. Maar ook alle toppers van de Voka Fietst-familie mag ik niet vergeten! Elke woensdagavond gaan we een mooi uitgestippelde route afleggen met telkens stuk voor stuk toppers van mensen.

Het fietsploegje van zondagvoormiddag, buik-op-de-kader, heeft al menige malen moeten luisteren naar mijn gezaag tijdens de voorbereidingen wanneer ik weer eens extra op mijnhartslag moest letten of moest gaan rechtstaan op de trappers bij elke klim op de route. Merci mannen voor het geduld onderweg en de super fijne ritten! Zo vergeet ik natuurlijk nog menig andere compagnons. Allen fleurde ze de ritten op de één of andere manier op, wat maakte dat het allemaal net iets dragelijker werd. Bedankt!

Uiteraard, niet onbelangrijk, zijn alle sponsors, van klein tot groot. Zij zijn erg belangrijk voor mijn motivatie. Zij ‘dwingen’ me te slagen in mijn uitdaging en zij duwen me vooruit. Een dikke dankjewel aan elke persoon en elk bedrijf dat de campagne mee verspreidt en een kleine of grote som stortte voor het goede doel. Top!

En ‘last, but not least’: Kris Vanspauwen en zijn super-gezin, zijn en blijven een permanente motivatie. Ik hoop dat we nog jaren mogen samen genieten van het leven. Ik ben super blij dat Kris mij hierin steunt. Het positivisme dat dit gezin elke dag opnieuw uitstraalt, is een het equivalent van een volle batterij voor onderweg op de fiets! Ik ben jullie dankbaar!

 

Steun de actie via https://cyclingismylife.be/steun-ons/ of https://www.komoptegenkanker.be/acties/cyclingforkris !

Trainingsschema: bergop fietsen vraagt een grondige voorbereiding

Trainingsschema: bergop fietsen vraagt een grondige voorbereiding

Sinds 10 augustus is de voorbereiding écht begonnen. Na een medische screening en een duurtest, werkte Groepspraktijk Maesen en Govaerts voor mij een trainingsschema op maat uit. Aangezien ik een kleine 8000 hoogtemeters ga afleggen op slechts 3 dagen, is een dergelijke voorbereiding en een strikt trainingsschema absoluut nodig.

 

Ik gaf eerder al aan dat ik er toch wel schrik voor heb, voor die helse klimpartijen. Daarom dat ik ook de hulp inriep van Maesen en Govaerts. Ze volgen me op en adviseren me op tijd en stond, zodat ik mijn doel kan halen. Zo ben ik met hen geconnecteerd via mijn Garmin-gps en mijn STRAVA-account, waardoor ze perfect kunnen zien of ik me aan mijn opgelegde schema hou.

 

Het trainingsschema is pittig: zes dagen op zeven zit ik op mijn fiets. Niet elke dag is even zwaar, natuurlijk. Zo moet er gelukkig ook losgereden worden. Maar de intensiteit nam de voorbije weken wel toe. Gemiddeld fiets ik een 400-tal km per week en dat vraagt veel tijd.

trainingsschema

 Een 11/34 cassette (11 tandwielen, 11 tandjes op de kleinste en 34 tandjes op het grootste blad) zal me meer ‘rust’ geven om naar boven te fietsen.

Zoals ik schreef in mijn vorig blogbericht, kreeg mijn fiets recent een ‘groot onderhoud’. Ik liet ook meteen een andere cassette opleggen. In plaats van een 11/28 (11 tandwielen waarvan het kleinste 11 tandjes heeft en het grootste tandwiel er 28 tandjes heeft) heb ik het laten vervangen door een 11/34. Dat wil zeggen dat ik 6 tandjes meer heb vooraleer ik rond ben en dat geeft me de mogelijkheid om een hogere cadans aan te houden. Aangezien de zwaarste beklimmingen in Oostenrijk tot 18 à 19 procent zijn, lijkt me een 11/34 ‘comfortabeler’ om zeker boven te geraken. Als ik tijdens mijn trainingen op de Hallembaye mijn hartslag in de gaten hou, dan besef ik dat die 11/34 meer rust zal brengen. In ieder geval, morgen zal ik het weten, want dan staat de Hallembaye opnieuw op het trainingsschema.

 

Daarnaast hou ik bij wat ik eet op een dag. Ook daarin ondersteunt de dokter me. En ja, ik ben er nogal fanatiek mee bezig. Hoewel het me niet altijd lukt, probeer ik toch wel van de snoep en andere lekkernijen af te blijven. Het is natuurlijk maar een hobby, en dat mag ik niet uit het oog verliezen! Nog een dikke drie weken op mijn tanden bijten! Ginder zal ik wel kunnen genieten van de ritten, maar om dat ten volle te kunnen doen, moet ik me nog even aan mijn schema houden.

 

In ieder geval, deze week heb ik nog wat ‘relatieve rust’, om dan opnieuw nog twee weken stevig de zweep erop te leggen. Auwch… ?

 

Afzien en nog eens afzien, elke keer opnieuw…

Afzien en nog eens afzien, elke keer opnieuw…

Ik volg nu al een drietal weken een heel strikt trainingsschema. Dat wil zeggen: niet zomaar in het wilde weg beginnen fietsen, maar met een bepaald doel voor ogen. Ik mag dus zeker niet te snel en te ver fietsen. Een strak schema dus… waarbij het af en toe wel eens afzien is.

Aangezien ik vooral veel hoogtemeters ga maken in Oostenrijk, is het dan ook belangrijk om genoeg in de hoogte te werken. Je moet trainen in functie van de ritten die je gaat maken, natuurlijk. Het aantal hoge bergen in België is jammer genoeg beperkt. Laat staan dat deze op een boogscheut liggen van je woonplaats. Gelukkig zijn er in mijn buurt wel een paar pittige hellingen, die me toelaten om stevig te trainen voor Oostenrijk.

Op een half uurtje rijden van Stevoort, liggen de Hallembaye en de Slingerberg. Twee stevige kuitenbijters.

Ik stippelde een trainingsrit uit van 26,5 km met 311 hoogtemeters, waarin de Hallembaye en de Slingerberg samen met een paar andere klimmetjes de dienst uitmaken. Die rit rij ik dan vier keer, en ik verzeker je: dat is een stevige training.

De eerste keer dat je die Hallembaye oprijdt, is dat nog te doen. De tweede en derde keer, daarentegen, is het al wat harder op die tanden bijten. De vierde keer is het gewoon een beetje doodgaan. Het valt niet anders te omschrijven.

In principe moet je dan ook nog rekening houden met je hartslag en je cadans, maar ik ben meestal gewoon blij dat ik boven geraak… laat die hartslag en cadans maar even voor wat ze zijn. Ik denk elke keer opnieuw: SH*T, de klim in Oostenrijk is zwaarder dan de Hallembaye en meer dan 15 keer zo lang… Dus, elke keer opnieuw doorbijten, is de enige mogelijkheid om er te geraken.

Dit schema hou ik ondertussen al drie weken na elkaar aan. Nu merk ik dat in mijn derde week het beoogde doel (de juiste hartslag en cadans) al stevig dichterbij komt. Er is schot in de zaak! Ik stel vast dat mijn conditie erop vooruitgaat. Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik geraak er… beetje bij beetje! En dat maakt me wel blij.

Misschien moet ik toch maar eens kijken voor een andere cassette te laten installeren. Want met de 11/28 is het zwoegen, de 11/34 lijkt me beter voor de klimmetjes… (maar da’s voer voor de wielerfanaten) 😉

Daarover meer in een volgende blogbericht.

Deel gerust dit bericht, vergeet niet te steunen en als je dat al deed: dank je wel! Spoor ook je netwerk, vrienden en familie aan. Zo halen we ons doel!

Pin It on Pinterest