Ik volg nu al een drietal weken een heel strikt trainingsschema. Dat wil zeggen: niet zomaar in het wilde weg beginnen fietsen, maar met een bepaald doel voor ogen. Ik mag dus zeker niet te snel en te ver fietsen. Een strak schema dus… waarbij het af en toe wel eens afzien is.
Aangezien ik vooral veel hoogtemeters ga maken in Oostenrijk, is het dan ook belangrijk om genoeg in de hoogte te werken. Je moet trainen in functie van de ritten die je gaat maken, natuurlijk. Het aantal hoge bergen in België is jammer genoeg beperkt. Laat staan dat deze op een boogscheut liggen van je woonplaats. Gelukkig zijn er in mijn buurt wel een paar pittige hellingen, die me toelaten om stevig te trainen voor Oostenrijk.
Op een half uurtje rijden van Stevoort, liggen de Hallembaye en de Slingerberg. Twee stevige kuitenbijters.
Ik stippelde een trainingsrit uit van 26,5 km met 311 hoogtemeters, waarin de Hallembaye en de Slingerberg samen met een paar andere klimmetjes de dienst uitmaken. Die rit rij ik dan vier keer, en ik verzeker je: dat is een stevige training.
De eerste keer dat je die Hallembaye oprijdt, is dat nog te doen. De tweede en derde keer, daarentegen, is het al wat harder op die tanden bijten. De vierde keer is het gewoon een beetje doodgaan. Het valt niet anders te omschrijven.
In principe moet je dan ook nog rekening houden met je hartslag en je cadans, maar ik ben meestal gewoon blij dat ik boven geraak… laat die hartslag en cadans maar even voor wat ze zijn. Ik denk elke keer opnieuw: SH*T, de klim in Oostenrijk is zwaarder dan de Hallembaye en meer dan 15 keer zo lang… Dus, elke keer opnieuw doorbijten, is de enige mogelijkheid om er te geraken.
Dit schema hou ik ondertussen al drie weken na elkaar aan. Nu merk ik dat in mijn derde week het beoogde doel (de juiste hartslag en cadans) al stevig dichterbij komt. Er is schot in de zaak! Ik stel vast dat mijn conditie erop vooruitgaat. Ik ben er nog niet, nog lang niet, maar ik geraak er… beetje bij beetje! En dat maakt me wel blij.
Misschien moet ik toch maar eens kijken voor een andere cassette te laten installeren. Want met de 11/28 is het zwoegen, de 11/34 lijkt me beter voor de klimmetjes… (maar da’s voer voor de wielerfanaten) 😉
Daarover meer in een volgende blogbericht.
Deel gerust dit bericht, vergeet niet te steunen en als je dat al deed: dank je wel! Spoor ook je netwerk, vrienden en familie aan. Zo halen we ons doel!