Uitdaging 1 was meteen een pittige uitdaging. Fietsen van Parijs naar Tourmalet in 5 dagen. Oftewel 1.000 km met 10.000 hoogtemeters.
Het fietsen an-sich is niet het issue. Daarvoor had ik genoeg kilometers in de benen. Maar die hoogtemeters gecombineerd dat het elke dag voluit gaan is, dat maakte de uitdaging des te zwaarder. Wat het eveneens wel wat spannend maakte, was het feit dat ik mee fiets met 25 onbekende fietsers uit het verre Oost- en West-Vlaanderen.
Maar vanaf dag 1 zat de sfeer er ongelooflijk goed in. Ondanks dat er niemand was die iedereen kende, was er geen enkel moment van spanning (buiten op de ketting), wrevel of discussie. Integendeel. Onze gemeenschappelijke passie voor fietsen maakte dat alles er gemoedelijk aan toe ging.
Zo had je de vaste kopmannen (Robin Versteghe, Lukas Coens, Wouter Vanacker, Arno Vander Brugghen en Laurent Degroote), die de ploeg vooruit trok aan het juiste tempo. Niet te hard, niet te zacht en op tijd en stond boven wachten op diegene die toch net iets moeilijker die heuvel over kon. Deze vaste kopmannen stonden niet in steen gebeiteld, maar werden spontaan de motoren van de ploeg.
Achteraan de ploeg had je 2 tot 3 vaste renners die de ploeg naar voorstuwde. Axel De Smit en schnelle Jelle Hanseeuw vormden samen met mij dat trio die steeds riepen: Tehen (ahja, want ’tegen’ verstaat een West-Vlaming moeilijker), per 2, aansluiten, rechts houden, … Tevens is onze rechterarm net iets meer ontwikkeld tijdens deze 5-daagse dan onze linker. Af en toe mochten we enkele companen naar boven duwen opdat we allemaal samen zouden toekomen. Samen uit, samen thuis was elke dag het moto.
De technische ondersteuning was subliem. Andere woorden kan je hier niet voor noteren. Ruben Savat ontpopte zich tot mentale ondersteuner, professionele fotograaf, creatieveling in het vinden van oplossingen en vooral…. de man die elk issue met de fiets opgelost kreeg. Zo zorgde hij ervoor dat een gesprongen ketting werd hersteld, kocht hij een nieuwe velg en monteerde eventjes ook nog eens de juiste cassette erop, wist hij het balhoofd van een stuur uit elkaar te halen en vakkundig terug in elkaar te steken… Zijn passie voor het fietsen-zelf liet hij helemaal varen om zich toe te leggen op de volledige ondersteuning van de ploeg.
De catering onderweg werd verzorgd door Kristof De Boever. De bezieler van stichting Pelicano. Een broodje extra? Cola, Fanta, snoep, wortel, …. U vroeg het en hij zorgde ervoor. Bij elke stop stond zijn tafeltje gedekt voor ons zodat we zorgeloos onze bidons konden bijvullen terwijl we een lekkere smos achter de kiezen staken.
Leendert Van Hulle, de bezieler van Ride2Unite moest jammer genoeg na 2 dagen de ritten staken en noodgedwongen de bus instappen. Koorts, maagklachten, slechte nachten waren de boosdoener. Dat was voor ons allen toch wel de domper op de feestvreugde. Iedere renner van het peloton weet hoeveel tijd en energie hij in de voorbereiding en organisatie had gestoken op voorhand (en nog ter plaatse). Om dan te moeten stoppen omwille van ziekte is echt wel sneu.
Tom Demaecker was chef de parcours. Vanachter zijn bureelstoel in Belgenland, tekende hij op voorhand het parcours volledig uit. Het was elke dag opnieuw een prachtig parcours door het glooiend landschap van Frankrijk. Uiteraard hebben we enkele keren gevloekt als er weer een klimmetje klaar stond, maar de uitzichten en de locaties waren magnifiek mooi. Als je slechts 4 à 5 km op hoofdwegen hebt moeten rijden op een parcours van 1000 km, dan weet je dat we een prachtig parcours hadden.
Elke avond kregen we een poll voorgeschoteld. Wie vond jij dat de beste kopman was, wie heeft het hardst doorgezet op moeilijke momenten, wie heeft de groep het meest bij elkaar gehouden. Maar ook, wie was de pineut van de dag en wat was het meest humoristische per dag. Karel Standaert was elke avond opnieuw de ceremoniemeester voor la ceremonie protocolair. Met zijn charme en humor wist hij elke avond de rit mooi te overschouwen met mooie plaatjes en uiteraard met de uitreiking van de bijhorende wielershirt van de dag. De gele, de bollen, de witte en ook de zwarte trui werden zo elke avond uitgedeeld.
Een speciale vermelding is absoluut ook op zijn plaats voor Janna Saey. Zij was de enige fietsende vrouw in het peloton. En… Het mag gezegd zijn, ze heeft vrouwtje/mannetje bijzonder goed gestaan. De manier waarop zij elke dag opnieuw het testosterongehalte wist te trotseren was subliem. Wie zegt dat vrouwen niet kunnen fietsen zoals mannen, hebben Janna nog nooit zien fietsen!
Het feit dat ik Bruggeling Domonique, Tijl, Joni, Jeroen, Peter, Pieter, Branco, Tristan, Bert, Louis, Marijn, Piet en Sebstiaan niet apart vernoem, wilt niet zeggen dat zij gen betekenis of bijdrage hadden tijdens de ritten. Integendeel. Zij hebben stuk voor stuk bijgedragen aan de sfeer en de gezelligheid. Al spreek ik me niet uit wie het hardste snurkte, wie de grootste pechvogel was of wie net de stilste was van de groep.
