Sinds enkele dagen is het nagelbijten. De uitdaging komt dichterbij. Het is echt aftellen geblazen! Ik krijg heel wat vragen zoals: “Ben je er klaar voor?” en “Ga je het halen?” Mijn antwoord luid altijd ongeveer als volgt: ik denk dat ik er alles aan gedaan heb, om me zo optimaal mogelijk voor te bereiden.
De laatste weken stond zo goed als alles wat ik deed in het teken van de fiets en de trip naar Oostenrijk. Ik was zelfs iets te enthousiast, want er sluimert al een weekje wat pijn in mijn knie. En dan vooral wanneer ik niet aan het fietsen ben. Geen goed teken. En meer fietsen was, blijkbaar, ook niet de oplossing.
Dokter Van Soom bij Maesen-Govaerts beantwoordt elke vraag die ik hem stel. Hij stelde dan ook voor om het trainingsschema aan te passen in functie mijn kniepijn.
De training naar de muur van Huy was toegelaten en een ineens ook een ferme uitdaging. Een domper ook, eerlijk gezegd. Want ik ben diep moeten gaan om boven te geraken. De muur van Huy heeft een gemiddelde stijgingspercentage van 9,6% en dat over slechtst 1,44 km. De Rettenbachgletscher heeft een gemiddelde van 10;7% en is 12 km lang. Tijdens de rit in Huy is de hartslag tot 180 gegaan. Dat hou ik nooit 12 km lang vol… Maar goed, waar ik me gelukkig wél aan optrek, is het feit dat ik de Muur dit jaar 1 min en 10 seconden sneller naar boven rijd dan een jaar geleden. De trainingsdagen lonen dan toch…!
Maar dan is er nog steeds die vervelende knie. Die ziet er niet zo goed uit. Na een bezoek aan de dokter, werd ik doorverwezen naar de kiné (Nick). Die mocht mijn knieën verzorgen. Niet zomaar even masseren, maar wel met dry needling. Bijzonder pijnlijk!
Nu moet ik vooral veel rusten (dat doe ik dus écht niet graag) en wat los fietsen. Hopelijk zondag nog een lange rit en dan de koffers pakken voor Oostenrijk.
Ja, het komt dichterbij… We tellen af. Nog 7 dagen… !
Steunen kan nog via https://cyclingismylife.be/steun-ons/