Verdrietig… nederig… dankbaar…
Vooral dat laatste: dankbaar. Dat ik jou, beste Kris, mocht rekenen tot mijn vriendenkring. Dat ik je mocht kennen, tout court. Niet alleen was je een ongelofelijke inspiratiebron, een voorbeeld van veerkracht voor velen, maar je was ook vooral een mooie mens.
Sinds die eerste actie voor Kom Op Tegen Kanker, fietsen de initiatieven van Cycling Is My Life nu elk jaar heel wat steun en zichtbaarheid bij elkaar. Allemaal dankzij jou. En telkens ik mezelf even moet opladen, telkens wanneer de zoveelste rit pijn doet aan de benen, telkens wanneer ‘het koppeke’ even niet mee wil, dan denk ik aan jou. Aan jouw doorzettingsvermogen, waardoor je nog elk mooi moment dat je kon vatten, met beide handen hebt aangegrepen.
Je wist dat je een ongelijke strijd leverde: een verhaal waarvan je de laatste pagina al gelezen had, maar gelukkig het boek daarom niet aan de kant legde. Tot de laatste paragraaf heb je de liefde van je vrienden en familie rond je gehad. Het zal hard zijn voor hen, nu je er niet meer bent. Een kleine troost is dat je toch nooit echt ‘weg’ zal zijn. In de gedachten en emoties van iedereen die jou gekend heeft, leef je voort.
En wanneer ik de volgende col oprij en mijn benen het bijna gaan begeven, dan weet ik dat jij er zal zijn, met dat ultieme duwtje in de rug.
Het ga je goed, daar waar je bent. Ik ben je eeuwig dankbaar.
Jochen.