6.700 hoogtemeters… Op 2 dagen. Dat was de initiële doelstelling voor Zwitserland. Toch wel pittig.
Dan stelde ik mezelf de vraag: “Zou ik dat wel aankunnen?”
Ik ben geen Tiesj Bennoot of Wout Van Aert. Ik ben zelfs geen klimmer eigenlijk. Gelukkig heb ik dankzij het corona-thuiswerk heel wat kunnen fietsen. Het aantal kilometers dat er in de benen zit, is meer dan 3 keer zoveel als toen ik naar Zwitserland ging afgelopen jaar.
Maar toch. Ik ga niet ontkennen dat ik twijfel of ik het zal halen. Dus: meer trainen! En raad vragen aan mensen van wie je denkt dat ze er iets van kennen. Zo zei een fantastische renner tegen me: “Focus op je hartslag en je cadans en ga zo vaak mogelijk de Slingerberg in Kanne naar boven. Dan ben je pas aan het trainen…!”.
Eén keertje de Slingerberg naar boven geduwd: puffen en nog eens puffen. Een tweede keer omhoog… nog meer gepuf. En dan de derde keer die berg op… dan geraak je nét boven. Hard. Ik beken, ik heb afgezien (en doe dat nog), maar er is één persoon die me telkens mee naar boven sleurt (en het op dat moment zelf nog geeneens weet) en dat is Kris Vanspauwen, de man die deze actie voor het goede doel, tegen kanker, inspireerde (dat lees je trouwens ook op de homepagina).
Zo kwam ik dus op het idee om de geplande ritten te koppelen aan Kom op Tegen Kanker, een logisch doel vermits Kris al meer dan 2,5 jaar vecht tegen die verschikkelijke pancreaskanker.